Özge Köse, 32 yaşında üniversite mezunu bir genç kadın. Kendi ayaklarının üzerinde durmak için senelerdir meslek arayan Köse, hemen hemen tüm başvurularından boyunun kısa olması nedeniyle olumsuz yanıt aldı. Ancak yine de yılmadı. Ulusal Eğitim Bakanına, BİMER’e mektuplar yazdı ama dönüş olmadı. “En verimli çağım bana yönelik ayrımcılık ve önyargılarla geçti gitti” diyen Köse, bu adaletsizlik karşısında isyan ediyor: “Ne yapmalıyım? Kimi atanamayan öğretmenler ya da işsiz halk gibi canıma mı kıymalıyım?”
Tanı konulamadı
Özge Köse’nin hikayesini bugün Cumhuriyet yazarı Melis Alphan köşesine taşıdı.Özge Köse’nin 1985 yılında İskenderun’da olağan bir bebek olarak dünyaya gelmesine karşın, boyunun yaşıtlarından neden kısa olduğunu yıllardan beri farklı alanlara yönlendirilmiş hastanelerde araştırdığını oysa bir netice elde edemediğini belirtti. 1,32 boyundaki genç kadının saçlarının ve kirpiklerinin de aralıklı olduğunu, bu nedenle peruk kullandığını, hem bir hastalık tanısı konulamadığı için de engelli raporu alamadığını söyledi.
Kapılar aralıksız yüzüne kapandı
Özge Köse’nin 2012’de Anadolu Üniversitesi Turizm ve Otelcilik İşletmeciliği bölümünü bitirdiğini, 2016’da Mustafa Kemal Üniversitesi Pedagojik Formasyon eğitimini tamamladığını ve halen İskenderun Teknik Üniversitesi’nde Turizm ve Otel İşletmeciliği bölümünde yüksek lisans yaptığı aktaran Alphan, genç kadının mezuniyet sonrasında yaptığı işbaşvurularından boyu nedeniyle kesintisiz negatif yanıt aldığını yazdı: “Mezuniyetinden sonra İskenderun’da otelcilik sektöründe çalışmaya karar verdi. Lakin kalifiye olup olmadığına bakılmaksızın, her iş başvurusundan olumsuz yanıt aldı. İŞKUR kayıtlarından da bir şey çıkmadı.İskenderun Belediyesi’nde bir iş fırsatı yakaladı. Özge, birkaç saat içinde belgelerini teslim etse de, “Diploman bu iş için yerinde değil” denerek geri çevrildi. Fakat garsonluk yapacaktı ve en uygun diploma elindeydi.
“Müdür boyumu görünce işe almaktan vazgeçti”
Otellere meslek başvurusu yaptı; aynı otele bir ay içinde 3 kez gidip “Meslek ilanınıza geldim” dediği oldu. Iş ilanı vermiş olmalarına rağmen “İhtiyacımız değil” dediler hep. 2015’te bir tanıdığı aracı oldu, Özge meslek garantisiyle Alanya’ya bir otele barda amaçlamak üzere çağrıldı. Arabuluculuk eden, otelin yiyecek içecek müdürüydü. Özge ona boyunun çok kısa olduğunu anlatmış ama o sorun etmemiş, “Gel çalış” demişti. 13 saatlik otobüs yolculuğunun ardından sabahleyin saat 09.00’da görüşmeye alınması gerekirken, Özge’nin boyunu gören genel müdür, saat 16.00 civarında haber gönderip personele ihtiyacı olmadığını söyledi. Özge, Kemer’e geçti ve ağabeyinin otelcilikten emekli bir tanıdığıyla otel otel gezip iş aradı. Girdikleri 10’uncu otel olan Simena Otel’de Özge’yi boylu boyunca bakmadan işe aldılar: “Bana insan olduğum için meslek veren bir tek onlardı.”
ABD’ye gitmek istedi, boyu tekrar engel oldu
Özge Köse’nin çözüm umuduyla keza dönemin Milli Eğitim Bakanı Nabi Avcı’ya ayrıca de BİMER’e mektuplar yazdığını açıklayan Alphan, oysa bir çözüm elde edemediğini belirtti. Köse’nin Türkiye’de meslek imkanı bulamayınca ABD’de iş aradığını kaydederek yaşananları şöyle aktardı: “‘Meslek ve gezi’ deneyimi sunan bir şirketle telefon görüşmesinde yaşının 32 olduğunu ama pozitif meslek tecrübesi olmadığından bahsetmiş, “Sorun değil” cevabını almıştı. Şirket, ABD’de 1 sene süresince 5 yıldızlı otellerde alıştırma imkânı sağlıyordu. Özge’nin ailesi staj programının ücreti ve uçak bileti için 6 bin dolar kredi çekmeye razıydı, “Yeter ancak sen git, çalış, mutlu ol” diyorlardı.Şirketle görüşmeye dışarı giden Özge, “Kapıdan girdiğim anda danışmanın boyuma nasıl baktığını bir ben bilirim” diyor.Özge’nin telefonda sorun olmayan tecrübesizliği burada mazeret olarak sunuldu. Ha bir de şöyle dendi: “Boyunuzun kısa olması ABD’liler için sorun. Onlar dış görünüşe tartma verirler.”
“En bereketli çağım ayrımcılık ve önyargılarla geçti”
Alphan, yazdıklarının Özge’nin yaşadıklarının “binde biri” olduğunu vurguladı ve yazısını genç kadının bu haksızlık karşısındaki şu sözleriyle noktaladı: “Çalışmayı, kendimi geliştirmeyi çok severim. Lakin bana hiçbir vakit adaletli davranılmadı. gerçi umudumu yitirmedim, yitirmeyeceğim. Tek derdim aileme, vatanıma hayırlı bir birey olabilmekti. Kimsenin hakkını yemedim, torpil istemedim. Yalnızca egzersiz hakkımı istedim. En verimli çağım bana karşın ayrımcılık ve önyargılarla geçti gitti. Ne yapmalıyım? Kimi atanamayan öğretmenler ya da işsiz halk gibi canıma mı kıymalıyım?”
0 Yorum